– ආචාර්ය නාලක ගොඩහේවා ( මව්බිම 04-12-2018)
2009 මැයි 19 දා ත්‍රස්තවාදයට එරෙහිව වූ යුද්ධය ජයග්‍රහණයකින් නිම විය. එදා අපේ රටේ ජනතාව ප්‍රීති ඝෝෂා නැගුවේ බෙදුම්වාදීන්ගෙන් රට නිදහස් වීය යන අවංක විශ්වාසයෙනි
නමුත් ඉන් වසර කිහිපයක් ගතවන්නටත් පෙර බෙඳුම්වාදයේ අඳුරු මතකයන් යලි වතාවක් මතුවන්නට පටන් ගැනුනි. මෙවර බෙදුම්වාදීන් සටන් බිම ලෙස තෝරාගත්තේ ජිනීවාහී එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයයි. මෙවර ඔවුන් සටනට පිවිසියේ තනිවම නොවේ. රටවල් ගනනාවක සහායද තමුන්ට ලබා ගනිමිනි. කොටි ත්‍රස්ථවාදීන් විසින් ලොව පුරා ගොඩනගා සුරක්ෂිතව තිබුනු විශාල මුල්‍ය ජාලයද ඔවුන්ගේ සවියට එක්ව තිබුනි.
මේ අභිනව සටන් පෙරමුණේ නායකයෝ උපාය මාර්ග වලින් ප්‍රභාකරන්ටත් වඩා ඉදිරියෙන් සිටියහ. ඔවුන් මුලින්ම කලේ සිය සමස්ත බලයම යොදවා ත්‍රස්ථවාදය එදා අවසන් කල ශ්‍රී ලංකාවේ පස්වන විධායක ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂව චන්දයකින් පරාජය කිරීමට 29 වතාවක් චන්ද පැරදී වික්ෂිප්තව සිටි රනිල් වික්‍රමසිංහට උපකාර කිරීමයි. මේ උපකාරයට ප්‍රතිචාර ලෙස ඔවුන්ට අවශ්‍ය දේ කර දීමට රනිල් වික්රමසිංහ, මංගල සමරවීර කන්ඩායම පොරොන්දු කරවා ගෙන තිබුනි.
2012 දී එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කවුන්සිලයේ සම්මතව තිබූ ලංකාවට එරෙහි යෝජනාවකින් ඇරඹි කුමන්ත්‍රණය 2015 වන විට බොහෝ දුරට උඩු දුවා තිබුනි. 2012 පලමු යෝජනාවේ කියැවුනේ ත්‍රස්ථවාදයට එරෙහි යුද්ධයේ අවසාන අදියරේදී යම් වැරදි සිදු වූවාදැයි සොයා බැලිය යුතු බවය. බැලූ බැල්මට එම යෝජනාවේ බරපතල කරුණක් අඩංගු නොවිනු නිසා බොහෝ රටවල සහාය එයට ලැබුනි. 2013 ආ දෙවන යෝජනාවේ යුධ සමයට අමතරව ලංකාව තුල සිදුවන දේශපාලන කටයුතු ගැනද යම් සඳහනක් තිබුනි. එහෙත් 2014 ඉදිරිපත් වූ යෝජනාවේ ලංකාවේ ස්වෛරීත්වයට දරුණු ලෙස බලපානා කරුණු අඩංගු වූ අතර ලංකාව පිලිබඳ පරීක්ෂනයක් කරන ලෙස එක්සත් ජාතීන්ගේ මානව හිමිකම් කොමසාරිස් කාර්යාලයට නියෝග කරන ලෙස ඉල්ලා තිබුනි. මේ යෝජනාව සම්මත වී තිබුනේ ලංකාවට පක්ෂපාත වූ සමහරක් රටවල බරපතල විරෝදය මධ්‍යයේය. උදාහරණයක් වශයෙන් 2014 යෝජනාවට ඉන්දියාව හා පකිස්ථානය යන දෙරටම විරුද්ධ වූයේ මෙය ස්වාධීන රටක අභ්‍යන්තර කටයුතු වලට ඇඟිලි ගැසීමක් බව සඳහන් කරමිනි. එහෙත් අන්තවාදී දෙමල ඩයස්පෝරාවේ බලපෑම් මත මේ යෝජනාවද සම්මත කර ගැනීමට බටහිර රටවල් සමත් වූහ. මේ වන විට රාජපක්ෂ ආන්ඩුව එලවා දැමීමේ වගකීම කරට ගෙන තිබූ රටවල් අතර ඇමෙරිකාව , මහා බ්‍රිතන්‍යය, ජර්මනිය, ප්‍රංශය , නෝර්වේ , කැනඩාව වැනි රටවල් ඉදිරියෙන්ම සිටියහ.
2015 ජනාධිපති මැතිවරණ ව්‍යාපාරය රාජපක්ෂලා හා මෙම බාහිර බලවේග අතර වූ සටනක් විය. කොන්ග්‍රස් ආන්ඩුව පරදා ඉන්දියාවේ අලුතින් බලයට පත් වී සිටි මෝඩී රජයද චීනය සමඟ ලංකාව ඕනෑවට වඩා සමිපය යන වැරදි මතයක් ඇති කරගෙන සිටි නිසා මේ කාර්යයට එක් වූ බවක් පෙනේ. ඒ අනුව මහින්ද ජනාධිපතිවරයා පරාජය කිරීම සඳහා පොදු අපේක්ෂකයෙකු ඉදිරිපත් කිරීම , ඒ සඳහා සහායට දේශපාලන පක්ෂ රාශියක් ඒකරාශී කිරීම, මූලෝපමාය හා මුල්‍යමය සහාය නොමදව ලබා දීම් ආදිය සිදු කරන ලද්දේ මේ බාහිර බල වේග විසිනි.
2016 දී ඇමෙරිකාවේ පලවූ රාජ්‍ය ලේඛණයක එවකට ඇමෙරිකාවේ හිටපු රාජ්‍ය ලේකම් ජෝන් කෙරී මහතා සඳහන් කොට තිබුනේ ලංකාවේ බුරුමයේ හා නයිජීරියාවේ පැවති රජයන් වෙනස් කිරීම සඳහා 2015 දී ඇමෙරිකානු රජය ඩොලර් මිලියන 680 ක් වැය කල බවය. මින් තුනෙන් එකක් ලංකාව වෙනුවෙන් වැය වුනානම් මහින්ද රාජපක්ෂ බලයෙන් ඉවත් කිරීම සඳහා ඇමෙරිකාව වියදම් කල මුදල පමනක් රුපියල් කෝටි 3000 කට වැඩි විය යුතුය. මහා පරිමාණ ප්‍රචාරක කටයුතු වලට උදව් දෙමින්, විශාල බොරු ගොඩක් ජනගත කරමින්, දේශපාලනඥයින් මිලදී ගනිමින් ඉතා ප්‍රබල චන්ද ව්‍යාපාරයක් දියත් කරන්නට එකල විපක්ෂයට හැකි වූයේ කෙලෙසද යන්න මින් පැහැදිලිය.
ජිනීවා වල ලංකාවට එරෙහිව 4 වන යෝජනාව හෙවත් 30/1 යෝජනාව ඉදිරිපත් වන්නේ 2015 ජනාධිපතිවරණය හා මහ මැතිවරණය යන දෙකටම පසුවය. 2015 මාර්තුවල ඉදිරිපත් වීමට තිබුණ යෝජනාව සැප්තැම්බර් වලට කල් දමනු ලබන්නේ එහි අන්තර්ගතය ශ්‍රී ලාංකික ජනතාව දැන ගත්තානම් එය 2015 අගෝස්තු මහ මැතිවරණයේදී එක්සත් ජාතික පෙරමුණට පැහැදිලිවම අවාසි විය හැකිව තිබුන නිසාය.
2015 සැප්තැම්බර් වල ඉදිරිපත් වූ 30/1 යෝජනාව හොඳින් විමසා බලන්නෙකුට පෙනී යන්නේ එය යටත් විජිත වාදී රජයක් විසින් යටත් කොලනියකට දෙන නියෝග මාලාවක් ලෙසය. මෙම යෝජනා මාලාව හරහා ලංකාවේ ස්වෛරීත්වය පැහැදිලිවම අභියෝගයට ලක් කොට ඇත. නම්බුකාර රටක් කිසි විටක පිලි නොගත යුතු වූ මේ යෝජනාවලිය ඒ වන විට බලයට පත් වී සිටි යහපාලන ආන්ඩුව හිස් මුදුනින් පිලිගත්තා පමනක් නොව එයට සම අනුග්‍රාහකත්වය දැක්වීමේ ද්‍රෝහීකම හරහා මෙම යෝජනාවට එරෙහිව අන් කිසිදු රටක් විසින් අදහස් දැක්වීම පවා වලක්වන ලදී.
එදා පටන් 2018 සැප්තැම්බර් මස වන තුරු යහපාලන රජයට හරියට කල එකම දෙය නම් එකින් එක මේ යෝජනාවලියේ පොරොන්දු වූ කරුණු ක්‍රියාත්මක කිරීමය. යෝජනාවේ සඳහන් වූ කරුණු 20 කින් තව කරන්නට ඉතුරුව තිබෙන්නේ නව ව්‍යවස්ථාවක් රටට හඳුන්වාදීම පමනි.
මේ ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත සකස් කරණා ලද්දේ අන්තවාදී දෙමල ඩයස්පෝරාවට විවිධ ක්‍රම හරහා සම්බන්ධ වන පුද්ගලයින් විසින් බව වටහා ගත නොහැක්කෙකු දේශපාලනය ගැන අදහස් දැක්වීමටවත් සුදුසු නැත.
මෙම නව ව්‍යවස්ථාවෙන් කරන්නට බලාපොරොත්තු වන්නේ මධ්‍යම රජය දුර්වල කොට පලාත් පාලන ආයතන ශක්තිමත් කිරීමය. ඊලඟ පියවර වටහා ගන්නට මහා බුද්ධියක් අවශ්‍ය නැත. මියගිය ප්‍රභාකරන් අද සිටින තැනක සිට පුදුම වනු ඇත්තේ තමුන්ට වසර 30 ක ආයුධ සන්නද්ධ යුද්ධයකින් කරගන්නට නොහැකි වූ දෙය ටයිකෝට්, වේට්ටි කාරයන් පිරිසක් එක්ව මෙතරම් පහසුවෙන් ලබා ගත්තේ කෙසේද කියායි.
2015 යහපාලන රජය බලයට ගෙන ආ බාහිර බලවේග තම කොන්ත්‍රාත්තුව ඉටු කිරීමට තෝරාගත් විශ්වාසවන්තයා පොදු අපේක්ෂක මෛත්‍රිපාල සිරිසේන මහතා නොව කවදත් තම වාසිය සඳහා කොලයක ඔතා රට විකුනන්නට වුවත් සූදානම් මානසිකත්වයක සිටි රනිල් වික්රමසිංහ මහතාවය.
ඒ නිසා කොන්ත්‍රාත්තුව ඉටු කර අවසන් වන තුරු රනිල් වික්රමසිංහ බලයේ තබා ගැනීම ඉතා වැදගත් විය.
නමුත් රනිල් වික්රමසිංහ මහතාගේ දේශපාලන ඉතිහාසය විමසා බලන ඕනෑම කෙනෙකුට පෙනී යන්නේ වසර 2 -3 කට වඩා තම ජනප්‍රියතාව රඳවාගෙන බලයේ සිටීමට ඔහු අසමත් බවය. මින් පෙර 3 වතාවකම අගමැති වුනත් ඔහු වසර 3ක කාලයක් අගමැති ලෙස සම්පූර්ණ කර නොතිබුනි.
19 ව්‍යවස්ථා සංශෝදනය නමින් සෝබිත හිමියන් පවා රැවටූ කපටි උපක්‍රමයක් හරහා මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් 2/3 ක ඉල්ලීමක් නැතිව පාර්ලිමේන්තුව වසර 4 1/2 කට විසිරවිය නොහැකිය යන අරුම පුදුම කොන්දේසියක් ව්‍යවස්ථාවට එක කරනු ලබන්නේ වෙන කිසිවක් නිසා නොව මෙසේ තමා බාර ගත් කොන්ත්‍රාත්තුව අවසන් වන තුරු රනිල් වික්රමසිංහ මහතා බලයේ තබා ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය බැවිනි.
එහෙත් කුරුමාණම වැරදුනේ ජාත්‍යන්තර කුමන්ත්‍රණයක තමා ඉත්තෙකුව ඇති බව වටහා ගත් නිසාදෝ මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා ව්‍යවස්ථාවේම සිදුරකින් රිංගා රනිල් වික්රමසිංහ මහතාව අගමැති කමෙන් ඉවත් කොට පසුව ව්‍යවස්ථාවෙම සඳහන් තම බලතල භාවිත කරමින් පාර්ලිමේන්තුව විසුරුවා හල බැවිනි.
හදිසියේ සිදුවූ මේ විපතින් අන්ද මන්ද වු රනිල් වික්රමසිංහ මහතා ගේ සේවාදායකයින් ඔහුට දී ඇති උපදෙස කිසි සේත්ම මේ තත්වය පිලි නොගන්නා ලෙස විය යුතුය. මන්ද රනිල් වික්රමසිංහ මහතා වැඩය අතහැරියහොත් බාර ගත් කොන්ත්‍රාත්තුව අවසන් කල නොහැකි නිසාය.
ජනාධිපතිවරයාගේ තීන්දුව අද උසාවියේ අභියෝගයට ලක්වී ඇත්තේ මෙබැවිනි.
මේ අතර අද ජනතාව අසන ප්‍රශ්ණය අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා කල ඉල්ලීම බාරගන්නට ඉක්මන් වුනාද යන්නයි.
කිසිසේත්ම නැත.
ඔක්තෝබර් 26 අගමැති කම බාරගෙන මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා රට ගලවා ගත්තේ විශාල අනතුරකිනි.
ඉන් සිදු වූයේ නව ව්‍යවස්ථාවක් හරහා වසර ගනනාවකට ජනාධිපතිවරණයත් , පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයත් යන දෙකම කල් දමා ගැනීමට තිබුන කපටි කුමන්ත්‍රණයක් පරාජය කිරීමයි.
නව ව්‍යවස්ථාව සම්මත වූවා නම් පාර්ලිමේන්තුව විසින් තෝරාගනු ලබන ජනාධිපතිවරයෙක් පත් වීමට නියමිත ව තිබුනි. සමහර විට කරු ජයසූරිය මහතා බලාපොරොත්තුව සිටියේ මෙය විය හැක.
ඔක්තෝබර් 26 ට පෙර පාර්ලිමේන්තුවේ බල තුලනය තිබූ ආකාරයට නව ව්‍යවස්ථාව අනිවාර්යයෙන්ම සම්මත වීමට නියමිතව තිබුන අතර එසේ වූවා නම් 2019 ජනාධිපතිවරණයක් පැවැත්වෙන්නේ නැත.
අලුත් ව්‍යවස්ථාව සම්මත වූ පසු පාර්ලිමේන්තුවේ ආසන ගනන වෙනස් වීමට නියමිත්ව තිබුනි. ඒ 25 සිට 233 දක්වා වැඩිවීමට නියමිතව තිබුනි. කොට්ටාශ ප්‍රමාණය 160 සිට 140 ට අඩු වීමට නියමිත්ව තිබුනි.
ඒ සදහා අලුතින් සීමා නීර්ණ කමිටුවක් පත් කිරීමට නියමිතව තිබුනි.
නමුත් මේ සදහා කොපමන කාලයක් දෙනවාද, එය යලිත් කල් දමනවාද යන්න තීරණය කිරීමේ බලය තිබෙනු ඇත්තේ වත්මන් පාර්ලිමේන්තුව විසින්ම පත් කරනු ලබන අනිවාර්යයෙන්ම රනිල් වික්රමසිංහ මහතාගේ අණ පිලිපදින්නෙක් වන දුර්වල ජනාධිපතිවරයෙකුටය.
මේ අනුව නව ව්‍යවස්ථාව සම්මත වූවා නම් තව බොහෝ කලකට මේ රටේ පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් අපේක්ෂා කල නොහැක
ජනතාව තේරුම් ගත යුත්තේ තවත් බලා සිටියා නම් පහසුවෙන් චන්දයකට ගොස් දිනන්නට තිබුනා යන මතය වැරදි බවය.
අපේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී චන්ද අයිතිය තවත් බොහෝ කලකට උදුරාගන්නට ඔවුන් සැලසුම් කොට තිබු කපටි උපක්‍රමයක් මෛත්‍රිපාල සිරිසේන ජනාධිපතිතුමා හා අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා නිසා වැලකුනි
අද ඔවුන් දෙදෙනාටම අවශ්‍ය බව පෙනෙන්නේ ස්ථාවර රජයක් පිහිටවීම සදහා නව පාලකයින් පත් කිරීමේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතිය ජනතාවට ලබා දීමටය.
