බටලන්ද සහ සූරියකන්ද වැනි වධකාගාර ගැන මා මාධ්‍ය ඔස්සේ අසා තිබුණද, එළියකන්ද ගැන මුලින්ම දැන ගත්තේ රෝහිත මුණසිංහ ගේ පොත කියවද්දීය.
එළියකන්ද වද කඳවුර පොත කියවා මා ඉගෙනගත් අනෙකුත් දේ මෙසේය.
1. පොල්ලකින් ඔළුවට ගසා මිනිසෙකු මරා දමන විට අවසාන පහර කා ඔහු බිම ඇද වැටෙන්නේ බ්‍රේක් ඩාන්ස් එකක් දමමින් ය.
2. ගෝනියක් තුල දමා කට බැඳ එම ගෝනයි උස්සා පොළවේ ගැසීමෙන් මිනිසෙකු මරා දැමිය හැක.
3. පුතා වෙනුවට අල්ලාගෙනවුත් වධකාගාරයේ රඳවා ගන්නා පියෙකු මරා දැමීමට හොඳම ක්‍රමය උදැල්ලකින් පහර දීමයි.
4. කෙසඟ සිරුරක් ඇති රුඳවියෙකු උස්සා අන් අයට පහර දීම සඳහා මුගුරක් ලෙස භාවිතා කළ හැක. එයින් මුගුර මිය ගියොත් සොරි ඩොට් කොම්ය.
5. ඒ දවස්වල ඩිජිටල් කැමරා, කැමරා ෆෝන් යනාදිය තිබුණා නම් චැනල් ෆෝ කාරයින්ට ඕ.ටී. කරන්නට වෙනවා ඇත.
කණ කපා කන්න දීම, එස්ලෝන් බට සහ කටුකම්බි ඔපරේෂන් යනාදී නූතන දෙතිස් වධ ගැන මම අසා තිබුණා වුවත් ඒ සියල්ල සැබෑ ඇසින් දැක ලියූ සටහන් කියවන විට එක්වරම සිහිය විකල් වේ.
ඊරියක සේ ඇඬෙන්නේ ඉන් පසුවය.
තමන්ගේම මරණාසන්න අත්දැකීම් කියන්නට මේ පොත ලියන්නට වාසනාව තිබුණු රෝහිත මුණසිංහ, ඒ එළියකන්ද වධකාගාර නරකාදියට වැටෙන්නේ ඔහුව සුදු වෑන් එකකින් පැහැරගත්තායින් පසුවයි. ඒ 1989 නොවැම්බරයේ විජේවීර ද, අර ආයුධ පෙන්නන හොරා-පොලිස් සෙල්ලම කරන්නට ගොස් මැරුම් කෑවායින් පසුවය.
එළියකන්දේ දී තුන්වරක් ම මරණය පෙනි පෙනී බේරුණු රෝහිත මුණසිංහ මේ පොත ලියා ඇත්තේ, එලියකන්දෙන් පසු බූස්සේ ද කාලයක් ගතකොට ඉන් 1990 දී නිදහස් වූ පසු ප්‍රංශයට පළා ගොස් එහි කල් ගතකරන අතරතුර වසර 2000 දී යි.
දැන් ඇති තුන්වන මුද්‍රණය (2011) සරසවි මුද්‍රණයකි. මිල රුපියල් 350 යි.
-කතන්දරකාරයා
මේ දුබල සිතැත්තිය උන්නේ බටලන්දට ලඟම ගමක . ත්‍රිමා විතානලා ගේ මලගෙදරට දවසේ අපේ ඉංග්‍රීසි පන්තියේ සර් අපිව ගෙදර යැව්වා . කැළණි ගඟේ අපේ ගෙවල් හරියේදී මිනි හත අට එකට ගොඩ ගැහුවා . ගෙවල් පැත්තේ පාලමක් ළඟ රෑට වෙඩි සද්ද ඇහුනා . දහම් පාසල් ගිහින් එද්දී කැළණි ගඟේ මිනියක් පාවෙනවා ඇහැටම දැක්ක . මි හරකෙක් වගේ කලුයි .ඉදිමිලා . අපි ගඟේ නෑවේ නෑ ඊට පස්සේ . කාලයක් යනකම් මාළු කෑවේ නැහැ . ඒ මිනි මුහුදට යන නිසා . මන් ආසාවෙන් එකතු කල සෝවියට් දේශය සඟරා ටික සමගම මන් ඇඳලා තිබුන ලෙනින්ගේ ලස්සන පින්තුරය පිච්චුවා . දැන් මට ඒ වගේ චිත්‍ර අඳින්න බැහැ . තව විස්තර ඕනද .
මම නම් කවදාවත් ඔය පොත කියවන එකක් නෑ…. ඔය කාලෙ සිදු වෙච්චි දේවල් ඇස් පනා පිටම දැක්කා, වින්දා…. යාන්තම් මගේ තාත්තගෙ පණ රැකුණා…. ඒ කාලෙ අපි ඉස්කෝලෙ ගියේ ඔය කියන විදියට දුක් විඳලා මිය ගිය මිනිස්සුන්ගෙ පිච්චෙන මිනී කඳු අතරින්….. ලයිට් දාන්න බැරි නිසා ජීවිතේ තීරණාත්මක විභාගවලට පාඩම් කළේ ඇඳන් යට ඉඳගෙන ඇඳ වටේ කාඩ්බෝඩ් පෙට්ටි වලින් ආවරණය කරගෙන, ටෝච් එළියෙන්…. ඒ මතකය ඇති හොඳටම…..
